Afazja jest zaburzeniem mowy będąca następstwem udaru mózgu, nowotworu czy wypadku komunikacyjnego.

Każdy chory stawia czoła różnym problemom: mówieniem, czytaniem, pisaniem, rozumieniem czy liczeniem.

Grupowa terapia afazji poza aspektem językowym niesie ze sobą zmiany w dotychczasowym sposobie radzenia sobie z chorobą.

Na tle zdrowych osób w podeszłym wieku osobną grupę, szczególnie narażoną na  wykluczenie społeczne, stanowią te z trudnościami w komunikowaniu się, będącymi skutkiem choroby (udar mózgu, SM, choroba Parkinsona itp.) bądź wypadku (uraz mózgu).

Komunikacja jest przedmiotem zainteresowania wielu dziedzin, w tym również lingwistyki. W konsekwencji miało również wpływ na  językoznawczy opis zaburzeń językowych osób z afazją.

U osób z afazją niemożliwa staje się wymiana poglądów, informacji, przekazywania odczuć, wrażeń. Współżycie chorego z innymi ludźmi, które realizowane jest przez komunikowanie poleceń, nakazów, potrzeb, staje się niemożliwe. 

Niektórzy pacjenci zmagający się z afazją mają tak ogromne problemy z wypowiedzeniem słów, że komunikację z otaczającym środowiskiem ograniczają jedynie do gestów.